سالهاست که نظریات مختلفی راجع به این موضوع که چرا در عکس های قدیمی لبخند زدن بسیار نادر

است بیان می شود. یکی از محبوب ترین نظریات این است که مردم در آن زمان تمایلی به نشان دادن دندان های سیاه و خرابشان نداشتند.

و یا لبخند زدن به مدت طولانی جلوی دوربین های عکاسی اولیه، کاری بسیار سخت و طاقت فرسا بود. با

این که این نظریات نیز می تواند مانع لبخند زدن باشد اما به نظر می رسد دلیل اصلی این بود که مردم آن

زمان لبخند زدن جلوی دوربین را مضحک و احمقانه جلوه نشان دادنشان قلمداد می کردند.

در یک بازه زمانی اعتقاد عموم بر این بود که مردم به این دلیل در عکس های قدیمی نمی خندیدند تا دندان

های پوسیده و یا نداشته اشان نمایان نشود، اما به نظر می رسد این مسئله چندان صحیح نیست زیرا

بسیاری از افرادی که ظاهرا دندان های سالمی داشتند نیز دهان خود را در عکس می بستند. البته لازم به

ذکر نیست که انسان بدون آشکار سازی دندان ها نیز می تواند لبخند بزند و علاوه بر این دندان خراب در آن زمان موضوعی عادی به حساب می آمد و لزومی نداشت که آن ها جذاب دیده نشوند.

پس تئوری دندان خراب تا حدودی رد می شود. ایده بعدی این بود که در دوربین های عکاسی قدیمی شخص

باید چیزی بین ۵ تا ۳۰ دقیقه به یک نقطه خیره می شد. این عزاب آورد و یا شاید غیر ممکن باشد که به این

مدت بتوان به زور پوزخند زد. با اینکه ایده جالب و عاقلانه ای است اما این موضوع را توضیح نمی دهد که چرا

افراد به تصویر کشیده شده در نقاشی های قدیمی به ندرت لبخند می زدند و یا بعد از سال ۱۸۴۰ میلادی که عکاسی به زیر ۱ دقیقه رسیده بود، مردم شروع به خندیدن و نشان دادن دندان هایشان نکردند.

در نهایت محققان به این نتیجه رسیدند که دلیل اصلی لبخند نزدن مردم در زمان قدیم این بود که فکر می

کردند آن ها را مضحک و مسخره جلوه می دهد. اکثر افراد نمی خواستند با یک پوزخند مضحک در صورت برای

تمام طول تاریخ جاودانه شوند. مارک تواین به خوبی می گوید که: عکس مهمترین سند تاریخی است و هیچ

چیز محکم تر از آن نیست تا شخص را در تمام طول تاریخ مضحک و مسخره نشان دهد.

ما امروزه در عکس هایمان می خندیم تا شادی و گرما را نشان دهیم. با پیشرفت عکاسی انتخاب ها برای

حالات مختلف عکس گرفتن نیز رشد قابل توجهی کرده و حالا برای ثبت یک عکس می توانید طیف وسیعی از حالات را تجربه کنیم.