صندوقچه ی خاطراتمان را باز می کنم...می دوم به گذشته ها و مرور می کنم باهم بودنمان را...

برق ذوقی در چشمانم هویدا می شود...

یاد لحظه ای می افتم که تارهای قلبمان را به هم بافتیم و سوگند یاد کردیم که نقش و نگار زیبایی را باهم

روی قالیچه ی زندگی تصویر کنیم...

به هم قول دادیم حتی در لحظات دوری و دلتنگی اجازه ی فراموشی لحظه های باهم بودنمان را ندهیم...

دستانمان را سوی آسمان بلند کردیم و از خدا خواستیم دلهایمان را حتی از قبل به هم نزدیکتر کند...

من همان آدمم...و به همان اندازه متعهد...

عزیز دلم من همان آدمم...همانی که در کنج قلبش هر لحظه تمام وجودش تمنای وجود تو را می کند...

بهترین من...نگار من...من همان هستم که شبها درد دلش را با اشک چشمانش در میان می گذارد و

روز ها با دفتر خاطراتش...

تا قبل با هم سوگند یاد می کردیم و به خدای آسمان ها تکیه می دادیم اعتمادمان را و از این به بعد

به تنهایی سوگند یاد می کنم...

به خدا می گویم:خدایا بهترینم را در هر جای دنیاست مراقبش باش...خدایا نگذار اشک فرصتی یابد تا

گونه هایش را خط خطی کند...

خدایا تک ستاره ی قلبم را دوست می دارم و تا ابد جانم را وصله ی جانش می دانم...

اگر او را دوست می داری مرا هم دوست بدار و اگر او را دوست نمی داری مرا هم دوست ندار...