کجای زمان مانده ایم؟!

اینجا سرد و تاریک نشسته ایم،زل زده بر قاب دیوار!

شمع ها را خاموش کنید!

ما آکنده از حرفیم اما...

سکوت میکنیم تا که نرنجد دلی کز زبانمان!

آرام آرام محو میشود ظلمت شب تار...

اما تا به کی بنشینیم!

بغض ها که می آیند، میشکنند غرورمان را!

من سراپا ترسم...

این همه زخم زبان، این همه حرف...

دلمان سوخت، دستمان سوخت، روحمان سوخت!

بی انصافیست سوزاندن استخوان هایمان...

آی مردم...!

حرف هایتان را بچشید؛

طعم تلخشان خیس میکند گونه هایمان را!

من هر که هستم، هر که باشم؛

خدایم داند، چه کارم!

نامم را نپرسید،

هــــــــــــیس...

نقطه سر خط...