دوباره قلم را با یاد تو به دست می گیرم تا مانند همیشه برایت بنویسم ناگهان کمی تعلل می کنم وبا خود

می اندیشم "چه سود که من برای تو می نویسم در حالی که تو هیچ وقت نمی خوانی....."!!!!!!!!!

نمی دانم....نمی دانم چگونه می شود با اینکه تو نیستی من باز می توانم درون اتاق تاریکم...زیرنورکم سوی

چراغ مطالعه قلم را به دست بگیرم وبا یاد تو وبرای تو بنویسم......برای "تو"یی که نیستی ونخواهی بود!!!!

قطره اشکی از گوشه چشمم بر روی کاغذ می چکد.....تمام تلاشم را می کنم تا جلوی ریزش اشک های

بعدی را بگیرم اما............موفق نمی شوم.........!!

نازنینم...دروغ نگویم تا به حال تمام نوشته هایم برای تو مزین به قطره قطره های اشکم شده است...

همان قطره اشک هایی که هیچ وقت دوست نداشتی برگونه هایم ببینی.....

اما حالا............

نیستی که ببینی همین قطره های اشکم که روزی آزارت می داد......اکنون قرین تمام لحظاتم شده...

نیستی....نیستی تا ببینی بعد از رفتنت چه بر سرم آمده......