من راز نگاهت را،  از آینه پرسیدم
چشمان نجیبت را ، از دور پرستیدم
باران شدم و چون اشک،  بر عشق تو باریدم
من شمع وجودم را ، به مهر تو بخشیدم
مثل گل نیلوفر ، چشم تو بهاری شد
از پیش دلم آرام،  رفتی و نفهمیدم
مرز دل و چشم تو ، از شهر افق پیداست
من سرخی گل ها را ، در خنده تو دیدم
در شهر اقاقی ها ، تو پاک ترین عشقی
من راز شکفتن را ، از باغ دلت چیدم
لبخند زدی آرام ، بر گونه غمگینم 
 من با گل لبخندت،  بر حادثه خندیدم
ای کاش دو چشم تو ، سر فصل افق ها بود
 آن وقت ترا هر صبح ، از پنجره می دیدم
وقتی گل آرامش ، در باغ دلم رویید
 گلبرگ وجودم را ، بر عشق تو پیچیدم
خورشید شدی و رفتی،  تا اوج شکوفایی
من از عطش عشقت،  بر آینه تابیدم

              ((بقیه در ادامه مطلب))

تا می روی از اینجا ، دل خسته و طوفانی ست
رفتی و دگر باره ، از کوچ تو رنجیدم
در جاده پیچک ها ، چشمم به گلی افتاد
احساس شکفتن را،  از غنچه گل چیدم
چشمان تو دریایی ست،  موجش گل تسکینم
به حرمت چشمانت،  شب باز نخوابیدم
تو باز نفهمیدی ، از عشق چه می گویم
 آرام گذشتی و،  من باز نرنجیدم
از شعله عشق من،  خورشید هویدا شد
از شوق تمنایت ، تا صبح درخشیدم
گم شد گل اشک من،  در دشت نگاه تو
آن وقت حضورت را ، در خاطره فهمیدم
ای کاش گلی می شد،  لبخند پر از مهرت
تا آن گل خوشبو را ، از خاطره می چیدم
در جاده احساسم  ، سرگشتگی ات پیچید
آن وقت حضورت را ، در کوچه دل دیدم
سرچشمه احساست ، پیوند دل و دریاست
تنها من از آن احساس ، پر گشتم و نوشیدم
 

       << مریم حیدرزاده>>